ถึงเราจะอยู่กับผู้ป่วยมากมายตั้งแต่แรกเกิด...จนกระทั่งสิ้นลมหายใจ
พยาบาลจะเป็นอาชีพที่อยู่ใกล้ชิดคนไข้มากที่สุดนอกจากญาติที่ดูแล
เราก็รับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่เจ็บป่วยและญาติผู้ป่วยได้ดี
บางคนอยู่ที่โรงพยาบาลมากกว่า...ที่บ้านเสียอีก
บางคนก็เข้าๆออกๆยิ่งกว่าการไปช้อปปิ้งเสียอีก
ผู้ป่วยบางคนมีความผูกพันธ์กับเราจนมีความรู้สึกหมือนญาติสนิท
เราถึงรับรู้ถึงการสูญเสีย..เจ็บปวด..ท้อแท้..สิ้นหวัง..ความหวัง(ปาฏิหารย์)
เพราะการเจ็บป่วยเราไม่ต้องเรียกร้อง..แต่มันก็มาหาเราเอง
เงินทองมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถซื้อชีวิตเรากลับมาได้
แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เสมอ...
ในมุมมองที่สวนทางกัน..
ในเวลาที่เรากำลังจะสูญเสียหรือพรากจากอะไรสักอย่างที่เรารัก(มากที่สุดในชีวิต)
กลับทำให้ใครหลายคนที่(ละเลย)หรือไม่เคยดูแลคนที่เรารักทั้งที่เราอยู่ใกล้กัน
หรือในบ้านเดียวกันแต่เดินสวนกันไปมาบางคนแทบไม่เคย(ใส่ใจ)ความรู้สึกของกันและกัน
กลับมาใส่ใจดูแลกันในบั้นปลายชีวิต..แต่ก็ดีนะที่ยังมีเวลาทำอะไรให้คนที่เรารักบ้าง
ในเวลาที่เหลืออยู่....
อีกมุมหนึ่ง..
คนที่เรารักเราและคอยดูแลเอาใจใส่มาตลอดและเวลาที่เขาจะจากไป(ตลอดกาล)
ซึ่งเรารู้ว่าเราทุกคนหนีไม่พ้นแต่แค่เราไม่รู้ว่าเขาจะจากเราไปเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
ซึ่งอาจจะเป็นเราหรือเขาที่จากไปก่อน...
ทุกคนต้องมี..สติ...และการเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมและเข้มแข็ง
ทำเวลาที่เรามีอยู่...ให้คุ้มค่ามากที่สุด
ทำวันนี้...ให้เหมือนกับวันสุดท้ายในชีวิตของเรา
และที่สำคัญ..คือความรักและใส่ใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เราละเลยไป
ให้ลองหันกลับมาดูและทบทวนซิว่า...
วันนี้...เราทำอะไรให้คนที่เรารักแล้วหรือยัง?
การกอด..คือการบอกรักที่ดีที่สุด
อยากให้ทุกคน..กลับไปกอดและบอกรักกันวันละครั้งก่อนออกจากบ้าน
เพราะเมื่อเราก้าวเท้าออกไปแล้ว..ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราจะได้กลับมาบ้านเราอีกหรือเปล่า...
